Orla starość
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Orla starość |
| Pochodzenie | Moralia |
| Wydawca | Akademia Umiejętności w Krakowie |
| Data wyd. | 1915 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na commons |
| Inne | Cały tom I |
| Indeks stron | |
Orla starość.
Ktoby rzekł, że od wschodu słońca do zachodu,
Bujając mężny orzeł, miał umierać z głodu?
Odmładzając starością naruszone pierze,
Nie tylko ptaki, ale łowiąc ryby, zwierze,
Zdycha głodem, skoro hak, co go dotąd żywieł,
Wierzchni przerósł i długim wiekiem się mu skrzywieł.
Choć skrzydłami doleci, pazurem zabije,
Mięsa uskuść nie mogąc, trochę krwie napije.
Mniejszym go ptakom na żer zostawiwszy, leci,
Ani lągnie, bo czymże chował by je, dzieci.
I twój wiek już, tatusiu, niedługi z tym ptakiem:
Jadałeś obiad, jadał i wieczerzą z smakiem;
Teraz mało, abo nic, bo drży w garści łyżka:
Raz do misy, pięć razy siągniesz do kieliszka.
Błazeństwo o nas z każdej, panie ojcze, strony:
Nie zawadzi krzywy hak, choć co wezmą spony.
