Pantum
PANTUM.
I.
Zaszumiał gaj, zaszumiał gaj,
Zapłonął w słońcu kraśny mak.
O, graj, śpiewaku młody, graj,
W błękity uleć niby ptak.
Zapłonął w słońcu kraśny mak,
Złocistą falą szemrze kłos!
W błękity uleć niby ptak,
Leć słyszeć tam skowronka głos.
Złocistą falą szemrze kłos,
Jak gdyby dźwięk tajemnych lir;
Leć słyszeć tam skowronka głos,
Znikł zimy grób, znikł lodów kir.
Jak gdyby dźwięk tajemnych lir,
W przyrodzie drży weselna pieśń.
Znikł zimy grób, znikł lodów kir,
Otwarta ziemi płodna cieśń.
W przyrodzie drży weselna pieśń:
To życia śpiew, miłości śpiew!
Otwarta ziemi płodna cieśń —
O, żyzny będzie łanów siew.
To życia śpiew — miłości śpiew —
O, graj, śpiewaku młody, graj!
O, żyzny łanów będzie siew —
Zaszumiał gaj — zaszumiał gaj!
II.
O, graj, śpiewaku młody, graj!
Czy słyszysz życia nowy dech?
Zaszumiał gaj — zaszumiał gaj
W tysiączny chór radości ech.
Czy słyszysz życia nowy dech?
Łączy się gwar zbudzonych żądz
W tysiączny chór radości ech!
Spójrz! Gołębica leci, drżąc!
Łączy się gwar zbudzonych żądz
W szmer cichy fal — w szum cichy drzew.
Spójrz! Gołębica, leci drżąc,
Nucąc miłosny cichy śpiew.
W szmer cichy fal — w szum cichy drzew
Słoneczny blask wlał życia ruch!
Nucąc miłosny cichy śpiew,
Uściskiem drży gołębi puch.
Słoneczny blask wlał życia ruch
W zielone kręgi leśnych tchnień:
Uściskiem drży gołębi puch —
To życia dzień — miłości dzień.
W zielone kręgi leśnych tchnień —
O, graj śpiewaku młody, graj.
To życia dzień — miłości dzień —
Zaszumiał gaj — zaszumiał gaj!
III.
O, graj, śpiewaku młody, graj
Pulsuje życiem ziemi głąb'.
Zaszumiał gaj — zaszumiał gaj —
W błękity leć — w głębiny zstąp.
Pulsuje życiem ziemi głąb
Po sfer najdalszych złoty kres!
W błękity leć — w głębiny zstąp —
Zapomnij lodów — bólów — łez.
Po sfer najdalszych złoty kres
Weselna pieśń w przyrodzie drży:
Zapomnij lodów — bólów — łez —
Stopnieją lody — oschną łzy!
Weselna pieśń w przyrodzie drży —
Stubarwną tęczą kwiecie gra —
Stopnieją lody — oschną łzy —
W promieniach zorzy zniknie mgła.
Stubarwną tęczą kwiecie gra!
O, żyzny łanów będzie siew —
W promieniach zorzy zniknie mgła —
W błękity leć — i nuć swój śpiew.
O, żyzny łanów będzie siew!
O, graj, śpiewaku młody, graj!
W błękity leć — i nuć swój śpiew:
Zaszumiał gaj — zaszumiał gaj!
Ouarville (Eure et Loir), 1888.
