Oda I, 17 (Horacy, tłum. Siemieński, 1916)

	<<< Dane tekstu >>>
Autor	Horacy
Tytuł	Do Tyndary
Pochodzenie	Ody Horacyusza
Wydawca	Karol Sechorz
Data wyd.	1916
Druk	W. L. Anczyc i Spółka
Miejsce wyd.	Kraków
Tłumacz	Lucjan Siemieński
Tytuł orygin.	Velox amoenum saepe Lucretilem
Źródło	Skany na Commons
Inne	Cały zbiór; Pobierz jako: EPUB • PDF • MOBI
	Indeks stron

›››

DO TYNDARY.

XVII.

Velox amoenum saepe Lucretilem.

W luby Lukretyl z licejskiego wzgórza
Lekki Faun rad się przenosi —

Dla moich kózek najlepsza to stróża
Czy słońce pali, deszcz rosi.

Bo gdy rozpierzchła trzódka w las pomyka
Za dzięcieliną i głogiem,
Capem cuchnąca samka choć spotyka
Wilka, nie zadrży przed wrogiem.

Ani przed żmiją zieloną — jeżeli
Ów Bożek zadmie w piszczałki,
A brzmią doliny echem tej kapeli
I gładkie Ustyku skałki.

Przybądź Tyndaro! Bogowie są ze mną,
Bym mój i modły im płużą;
Róg obfitości w ustroń tę przyjemną
Wysypie plonów ci dużo.

W samotnym jarze nie dojmą upały
Nucącej przy tejskiej lirce:
Jak równocześnie w jednym się kochały
I Penelopa i Cyrce.

Gdy lekki Lezbik w czasze będziem leli,
Nie bój się — nie pójdą w czuby

Mars wojowniczy ze synem Semeli;
Ani się lękaj by gruby

Cyrus zazdrosny, do gwałtu ochoczy,
Nie wpadł na słabszą od siebie
I nie pozrywał wieńców z twych warkoczy
I nie zdarł sukienki z ciebie.

Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronach autora: Horacy i tłumacza: Lucjan Siemieński.