Podania i legendy polskie, ruskie i litewskie/Djabeł we wichrze
| ←Djabeł cechujący jawory | Podania i legendy polskie, ruskie i litewskie 117. Djabeł we wichrze Lucjan Siemieński |
Djabeł i piorun→ | |
Pewien wieśniak widząc, jak nań nachodzi djabli taniec, czyli kręcący się wicher, cisnął weń nowym poświęconym nożem; i ujrzał, jak djabeł stał w pokornéj postawie, przybity do ziemi nożem, co mu przeszył stopę; i zapytał łagodnie, czego chce od niego? — Chłopek zażądał baryłkę wódki, kilka połciów słoniny i ćwierć talarów.
— Dam ci wszystko, ale wyjmij nóż z nogi.
— Nie, krzyknął gniewny wieśniak, dopóki niedasz co chcę.
— Idź do domu, odrzekł djabeł, a znajdziesz wszystko. Chłop zajrzał do chaty; patrzy, stoi baryłka wódki, wiszą na całéj ścianie połcie słoniny, a talarami w ćwierci bawią się dzieci. Wrócił i uwolnił djabła przybitego do ziemi. Nie na dobre mu to wyszło, bo gdy umierał, stary chrzestny widział w głowach stojącego tegoż djabła, co czatował na duszę wieśniaka, aby ją porwać.
_137.png){kind=link}