Podania i legendy polskie, ruskie i litewskie/Wodnice (Wandinini)
| ←Miawki | Podania i legendy polskie, ruskie i litewskie 129. Wodnice (Wandinini) Lucjan Siemieński |
Dżuma→ | |
Gmin litewski utrzymuje, że gdy słońce zajdzie, przy blasku księżyca Wodnice wypływają z topieli, wychodzą na brzegi, śpiéwają i skaczą po łąkach; wtedy ich oczy błyszczą jak gwiazdy, a rozwiane po ramionach włosy brzęczą i dzwonią, jakby daleka muzyka; tym szelestem Wodnice usypiają ludzi, aby ich pląsów i zabaw dostrzedz niemogli. Ktoby jednakże wówczas miał przy sobie kwiat paproci, muzyka duchów niewywarłaby na niego swojego skutku, a Wodnice stałyby się jego niewolnicami i musiałyby łowić ryby, polować ptastwa wodne i w susze skrapiać pola swojego pana.
Często także w postaci pięknych dziewic Wodnice bawią nad krynicami i strumieniami i nieświadomych myśliwców zwabiwszy piękném obliczem, porywają ze sobą w głuche lasy na dno jeziór i stawów.
_146.png){kind=link}
_147.png){kind=link}