Podbiał pospolity (Tussilago farfara L.) jako roślina lecznicza

<<< Dane tekstu >>>
Autor Artur Adamczak, Agnieszka Gryszczyńska, Waldemar Buchwald
Tytuł Podbiał pospolity (Tussilago farfara L.) jako roślina lecznicza
Pochodzenie Etnobiologia Polska
Redaktor Łukasz Łuczaj
Wydawca AHA
Data wyd. 2012
Miejsce wyd. Wojaszówka
Źródło Skany na Commons
Inne Pobierz jako: EPUB  • PDF  • MOBI 
Okładka lub karta tytułowa
Indeks stron

Podbiał pospolity (Tussilago farfara L.) jako roślina lecznicza
Artur Adamczak, Agnieszka Gryszczyńska, Waldemar Buchwald
Instytut Włókien Naturalnych i Roślin Zielarskich, Poznań

Podbiał pospolity – gatunek szeroko rozpowszechniony w naszym kraju – posiada długą tradycję stosowania w lecznictwie. Już w czasach antycznych jego liście i korzenie palono jako środek przeciwkaszlowy. W tym samym celu są wykorzystywane w medycynie chińskiej kwiatostany. Niektórzy autorzy podają także informacje na temat spożywania młodych liści podbiału w sałatkach, zupach i jarzynach oraz wyrabiania win z jego kwiatostanów.
Liście podbiału (Farfarae folium), jako surowiec zielarski, są stosowane głównie w schorzeniach górnych dróg oddechowych. Wykazują działanie wykrztuśne, osłaniające oraz przeciwzapalne. Na polskim rynku jest dostępnych kilkanaście preparatów leczniczych i suplementów diety zawierających wyciągi z omawianego surowca. Ze względu jednak na ryzyko uszkodzenia wątroby nie zaleca się ich przewlekłego stosowania (nie dłużej niż 4–6 tygodni w roku) oraz przyjmowania w wysokich dawkach (powyżej 1 μg alkaloidów pirolizydynowych na dobę).
Analizy fitochemiczne liści Tussilago farfara, zebranych w czerwcu i lipcu 2010 roku z kolekcji pochodzeniowej zgromadzonej w Ogrodzie Roślin Leczniczych w Plewiskach k/Poznania, wskazują na stosunkowo wysoki i wyrównany poziom głównych związków czynnych obecnych w surowcu: śluzów (wskaźnik pęcznienia: 8–14), garbników (1, 1–3, 8% s.m. w przeliczeniu na pirogalol), flawonoidów (0, 7–1, 3% s.m. w przeliczeniu na kwercetynę) oraz polifenoli (3, 6–8, 8% s.m. w przeliczeniu na kwas rozmarynowy). Naturalne populacje podbiału występujące w naszym kraju charakteryzują się jednak bardzo dużą zmiennością pod względem zawartości wspomnianych wyżej alkaloidów o działaniu kancerogennym. Alkaloidy pirolizydynowe (senecionina i senkirkina) występowały w badanych próbach w ilości od zaledwie 5 do nawet 136 μg/100g suchej masy (s.m.) surowca. Oznacza to potrzebę ścisłego nadzoru jakościowego nad wyciągami z podbiału wykorzystywanymi w przemyśle farmaceutycznym i spożywczym.
Badania były dofinansowane przez MNiSW w ramach projektu nr NN405 306236.




Tekst udostępniony jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa-Na tych samych warunkach 3.0.
Dodatkowe informacje o autorach i źródle znajdują się na stronie dyskusji.