Poeta mówi...
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Poeta mówi... |
| Pochodzenie | W słońcu |
| Wydawca | Księgarnia św. Wojciecha |
| Data wyd. | 1930 |
| Druk | Drukarnia św. Wojciecha |
| Miejsce wyd. | Poznań |
| Źródło | Skany na commons |
| Inne | Cały tekst |
| Indeks stron | |
POETA MÓWI:
Gasnę gwiazdą na niebie — i zapalam się różą w ogrodzie...
Więdnę różą czerwoną — i zakwitam lilją na wodzie...
Ginę lilją umarłą — i znów rodzę się gwiazdą na wschodzie.
Czuję krwi mojej tętno w śpiewającym potoku doliny...
Czuję krwi mojej tętno w dzikim huku wzburzonej głębiny...
Czuję krwi mojej tętno w biciu serca zakochanej dziewczyny.
Śpiewam w duszy skowronków o modrego poranku chwili...
Tańczę nad kwietną łąką w majowej ulewie motyli...
Drzemię w pąkach konwalji, nim je wiosna uśmiechem rozchyli.
Gniew mój bije piorunem i zapala łuny płomieni.
Radość moja wybucha srebrzystem szaleństwem strumieni.
Moja tęsknota płacze w poszumie złotej jesieni.
Umieram w każdej gwieździe, co spada w mrok nocą czarną.
Rodzę się w każdym kłosie — co ziemi powierza swe ziarno.
Jestem i będę wszędzie — a Wszechświaty mię nie ogarną...
