O ty, gwiaździsta nocy, kraino senna ty!
Przed tobą serce mięknie, a w oczach stoją łzy,
Ty koisz tajne smutki przez błogie czary twe,
Na wieki duch pieśniarza, o nocy, wielbi cię!
Gdy żary gwiazd obejmą ten nędzny ziemi szmat,
Przed okiem mojem staje miniony dawno świat,
Przebrzmiałe głosy dźwięczą zbudzone w sercu mem,
A starych wieków żywot zakwita cudnym snem.
Jak pielgrzym, co się chroniąc od złudnych świata mar,
Na święte idzie miejsca i niesie zbożny dar,
Tak wskróś tej cichej nocy wędruję myślą sam,
A wieki i narody — to ducha mego chram!
