Lombardji pola mi się pokazały We mgłach szerokich, kryjących błękity: Koń Barbarossy[2] cwałował w nich biały. Przed nim szlak mleczny, perłami wybity, Za nim się grzywy tumanem rozwiały, Nad nim szumiące w polotach — piór kity. Pędził, do starych bojów rżąc, do chwały, Do szczęków mieczy, dzwoniących w dzirity, Do warku cięciw i do świstów strzały. Lecz kraj był cichy i smutkiem nakryty Rzeczy, co przeszły, i ech, co skonały, Odbite jękiem, o Alpów gdzieś szczyty. Na koń! Na konia! Kto będzie dość śmiały Osiąść rumaka z srebrnemi kopyty?... Cisza... w dolinach winnice zadrżały. I nagle pastuch lombardzki zdziczały Rozgarnął w strony liść jasno podbity I patrzył we mgły, a nozdrza mu grały...
