Sto lat my już bezcieleśni,
Żyjem w słowie, żyjem w pieśni,
Jak zaklęty duch...
Sto lat nam już w skutej dłoni
Tętnem serca lutnia dzwoni,
Daje głos i ruch!
Pieśń się nasza z mogił żywa,
Z orlich piór trzepotem zrywa,
Złotej sławy ptak...
Chorągwiany szum po przedzie
W zórz dziejowych szlak nas wiedzie,
W zmartwychwstania szlak!
Oto w wieków gdzieś zaranie
Trąb dnieprowych słychać granie,
Szum husarskich rot...
Z pod spuszczonych blach przyłbicy
Grzmiący hymn Bogarodzicy
W słońce bierze lot!
Pieśń bo nasza nie jest rodem
Z ziem, płynących mlekiem, miodem,
W księżycową noc...
W niej śmiertelnych bojów surmy,
Kazamaty, lochy, turmy,
W niej — i życia moc!
