Poezyje Ks. Karola Antoniewicza (1861)/Odpowiedź opatrzności
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Poezyje |
| Data wyd. | 1861 |
| Druk | Drukarnia „Czasu“ |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
Ob ein Gott sei? ob er einst erfülle,
Was die Sehnsucht weinend sich verspricht?
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Hoffen soll der Mensch! er frage nicht.
Tiedgo.
Stój, nieodmienne są nieba wyroki,
Co cię wtrąciły w przeznaczenia koło.
A ty przed niemi korne schylaj czoło,
Twe słabe oko nie przejrzy w obłoki.
Choć wściekła burza rwie twarde opoki,
A wir cię zdradny pochwyci głęboko,
Czuwa nad tobą opatrzności oko;
To i ocean uśmierzy głęboki.
Ten, co swém słowem stworzył świat cały,
Olbrzymią ręką postawił te skały,
Ten z fal objęcia wydrzeć cię wydoła.
Choć głos rozpaczy o pomoc nie woła,
W nim tylko całą pokładaj nadzieję,
On rosę niebieską na ciebie wyleje.
∗ ∗
∗ |
