Pokuta (Napierski, 1937)
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Pokuta |
| Pochodzenie | Elegje |
| Wydawca | Księgarnia F. Hoesicka |
| Data wyd. | 1937 |
| Druk | B-cia Drapczyńscy |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Inne | Cały zbiór |
| Indeks stron | |
Spójrz na mury: tu cienie, krające płaszczyzny
Z tynku białego, drgają na skrzydłach wichury:
Ogród jak wzdęty namiot wzlatuje dogóry,
Nad ugór, nad jałowe mokradła ojczyzny.
Konary, z dawnych pędów biegle obłuskane,
Klaskają piszczelami gołemi gałęzi;
W dymnikach zapomnianych głos chrapliwie rzęzi,
Widma rysując palcem naukos przez ścianę.
Cyna ruda, blask sepji, blacha, bury ołów,
Zgęszczają się w przestworach, jak na płótnie suchem.
Wyrwij barwy z blejtramu! A mokrym podmuchem
Padną liście na słomę gnijących chochołów.
Sczerniały krwią krzepnącą dachówki bronzowe.
Fałszowana jest zieleń na płotach, jak strupy
Pod kominami łuszczą się zacieki. Słupy
Skracają horyzonty, jak tułów — o głowę.
Przez nozdrza pcha się pustka, widnokrąg zatruty
Chmurami, nurzanemi w oszronionym blasku;
Trzeszczą w zębach drobiny rozgniatane piasku,
Jakbyś gorzko smakował opłatek pokuty.
W mroku cień nawet niknie, zamiera napoły,
Jak jęk wiatru, co w drewkach trzaskających syczy.
Usiądź; w płomieniach niema nadziemskiej goryczy.
Rozgrzebuj dzieje własne — te zimne popioły.
