Polscy artyści/Do czytelników
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Polscy artyści |
| Wydawca | Gebethner i Wolff |
| Wydanie | drugie |
| Data wyd. | 1930 |
| Druk | W. L. Anczyc i Spółka |
| Miejsce wyd. | Warszawa |
| Źródło | Skany na Commons |
| Inne | Cały tekst |
| Indeks stron | |
Czytelnicy! Do was się zwracam, oddając tę książkę w wasze ręce. Zechciejcie ocenić tu nie moją pracę, ale pracę tych, o których w tej książce mówię, zechciejcie wczuć się w ten ogrom pracy, ofiary, zapału, w tę przepaść niedoli, która ścigała tak wielu tych „danych od Boga“, aby byli chwałą ziemi naszej. Zechciejcie wpatrzyć się w życie tych, którzy dźwignęli sztandar sztuki polskiej rękoma mniej lub więcej silnemi, tych którzy szli bezdrożami, żeby urobić gościniec, jakim dziś kroczy sztuka polska. Szli, nie szukając korzyści, których nie mieli, nie czekając sławy, która niezawsze szła w ich ślady.
Tacy byli w większości artyści nasi.
Chciejcie wyczytać w tej książce to, co chciałabym, aby doszło do waszej świadomości — a tem jest przeświadczenie, iż Polska od dawnych, dawnych lat miała swoją własną sztukę i swoich artystów, o których się wie bardzo mało, albo się i nic nie wie.
Niechaj z mroków zapomnienia wyjdą nazwiska i dzieła, niech ożyją, zmartwychwstaną, niech przemówią do was, niechaj przestaną być dla was zamalowanem kolorowo płótnem, bryłą kamienia lub bronzu, obojętną i zimną.
Zechciejcie wyczuć, iż w każdym z tych dzieł drzemie iskra ducha ludzkiego, iż poza niem stoi ten, który je do życia powołał — człowiek, szczęśliwy lub nieszczęśliwy, smutny lub wesoły, sławny lub — co częściej — zapoznany.
Wsłuchajcie się w mowę ducha ludzkiego, w tętna serc, które dawno już prochem się stały, ale żyją i mówią mową nieśmiertelną, głosem niemilknącym nigdy.
