Pryscyljanie, sekta hiszpańska, powstała w drugiej połowie IV w., nazwana od Pryscyljana, który głosił ascetyzm i doktrynę o odrodzeniu, mającem nastąpić przez wymarcie rodu ludzkiego. Jego nauki wywołały rozdwojenie między biskupami Hiszpanji. Gdy cesarz-uzurpator Maximus skazał Pryscyljana wraz ze zwolennikami na ścięcie (384 r.), część biskupów uznała wyrok cesarski za słuszny, a część ze św. Marcinem z Tour na czele potępiła go. Nauka Pryscyljana nie jest, jak doniedawna twierdzono, powtórzeniem doktryn gnostycyzmu i manicheizmu. Był on wyraźnym przeciwnikiem manichejczyków, a jego nauka miała raczej związek z nauką lucyferjanów. Sekta pryscyljanów istniała w Hiszpanji do drugiej połowy VI w., popierana przez arjańskich Swewów i Wandalów i ustała po przejściu Swewów na katolicyzm (560 r.).
