Serce Jezusa. Nabożeństwo katolickie ku czci Serca Jezusowego jako symbolu miłości Zbawiciela ku wszystkim ludziom, znane już w XII wieku a wprowadzone pierwotnie w klasztorach wizytek i jezuitów wskutek widzeń św. Małgorzaty Marji Alacoque (1645 — 1690), zakonnicy klasztoru wizytek w Paray-le-Monial, zatwierdzone zostało przez papieża Klemensa XIII, który na skutek memorjału biskupów polskich w r. 1765 zezwolił na obchodzenie tego święta w pierwszy piątek po oktawie Bożego Ciała. Kult ten, z początku wyśmiewany i prześladowany, rozszerzył się szybko w świecie katolickim, tak że już w r. 1856 nie było żadnej diecezji katolickiej, któraby go nie wprowadziła. Szczególną sankcję nadali mu papieże Pius IX (1868) i Leon XIII, zakładając Arcybractwo Serca Jezusowego w Rzymie oraz Benedykt XV, ustanawiając dekretem z 9 listopada 1921 r. osobne oficjum liturgiczne na to święto. Powstały też liczne bractwa Serca Jezusowego oraz kongregacje. Najważniejsze z nich są: Kapłani Serca Jezusowego, zgromadzenia powstałe w r. 1841 w Betharam (diecezji Bayonne), w r. 1877 w Saint-Quentin (diecezji Soisson) i w r. 1729 Marsylji, Bracia szkolni Serca Jezusowego, powst. w r. 1821 w Paradis
(diec. Lé Puy),(diec. Le Puy), Towarzystwo Serc Jezusa i Marji (ob.
Picpus), Misjonarze Serca Jezusowego, powst. w r. 1854 w Issoudun, Misjonarze Synowie Serca Jezusowego, powst. w r. 1885 w Weronie, Siostry Najśw. Serca Jezusowego (ob.
Sercanki), Służebniczki Serca Jezusowego, powst. w r. 1866 w Paryżu, Służebnice Najśw. Serca Jezusowego (pelczarki) powst. w Krakowie w r. 1894, Siostry Najśw. Serca Jezusowego, zwane Bonnes Capotes, powst. w r. 1698 w Ernemont, Córki Serca Jezusowego w Berchemlez-Anvers (Antwerpja) i inne.
