Stygmaty, odbicia ran Chrystusowych na rękach, nogach, lewym boku i dookoła głowy, pojawiające się u niektórych świętych, błogosławionych i odznaczających się szczególną pobożnością, jak np. u św. Franciszka z Assyżu (w r. 1224), u św. Katarzyny z Sienny (zm. 1380), św. Katarzyny genueńskiej (zm. 1510), Bernardyny od Krzyża św. (zm. 1847), Berty Bouquillon w St. Omer (zm. 1850), Ludwiki Lateau z Bois d‘Hainé (zm. 1883) i wielu innych. Zjawisko to, zaliczane przez przeciwników życia nadprzyrodzonego do rzędu zjawisk hipnotycznych i tłumaczone przez autosugestię lub histerję, uważa Kościół katolicki za nadprzyrodzony dar boży, jeden z
charismatów (ob.) i liczy sześćdziesięciu kilku stygmatyków, w tej liczbie 41 mężczyzn. Według statystyki badacza stygmatyków, dr. Imbert-Gourbeyre, liczba znanych stygmatyków wynosi trzysta kilkadziesiąt. Ostatnią stygmatyczką, co do której Kościół nie wypowiedział dotychczas (r. 1930) ostatecznego zdania, jest Teresa Neumann w Bawarji.
