Teodycea (grec. = usprawiedliwienie Boga). Nazwa pochodzi od Leibnitza, filozofa niemieckiego, który napisał w r. 1710 rozprawę „w obronie Boga wobec rozumu“ pod tytułem „Essais de Theodicée sur la bonté de liberté de l’homme et Dieu, la l’origine du mal“ („o dobroci Boga, wolności człowieka i pochodzeniu zła“). Teodycea zajmuje się kwestją, skąd powstało zlo i dlaczego istnieje, jak pogodzić istnienie zła z dobrocią Boga i nieskończone cierpienia ludzkie i obojętność świata materjalnego z sensem życia. W XIX w. teodycea stała się rodzajem teologji naturalnej, uzasadniającej istnienie Boga w sposób racjonalistyczny.
