Wota (łać. ex-voto), przedmioty ofiarowane na ołtarzu lub na użytek Kościoła wskutek ślubowania. Zwyczaj ofiarowania wotów pochodzi od Rzymian, którzy składali je z wdzięczności dla bogów za otrzymane łaski lub spełniali w ten sposób obietnice, uczynione bóstwu w czasie niebezpieczeństwa. W Kościele katolickim przyjął się zwyczaj składania wotów, czyto w postaci fundacji kościołów, klasztorów, ołtarzy, okien kościelnych (witraży), czy też przez zawieszanie na ołtarzu tabliczek srebrnych lub złotych z opisem doznanej łaski, przedmiotów z blachy srebrnej lub złotej, wyobrażających uzdrowioną rękę, nogę, serce, oczy, wieszanie kosztowności jak sznury pereł, korali, pierścienie, naszyjniki, złote zegarki i t. p. lub wreszcie przedmiotów, mających związek z przebytem nieszczęściem i doznaną, łaską, np. łańcuchy, któremi był skuty jeniec w niewoli u niewiernych, szczudeł, których już nie potrzebuje chromy, cudownie uleczony i t. p.
