Prozna chwała

	<<< Dane tekstu >>>
Autor	Ezop
Tytuł	Prozna chwała
Pochodzenie	Biernata z Lublina Ezop
Redaktor	Ignacy Chrzanowski
Wydawca	Akademia Umiejętności
Data wyd.	1910
Druk	Drukarnia Uniwersytetu Jagiellońskiego
Miejsce wyd.	Kraków
Tłumacz	Biernat z Lublina
Źródło	Skany na Commons
Inne	Pobierz jako: EPUB • PDF • MOBI ; Cały zbiór;
	Indeks stron

›››

[228]

45. Prozna chwała.

Bóg był niegdy ptaki zebrał,
Aby im też króla wybrał,
Iż, któryby z nich cudniejszy,
Byłby królestwa godniejszy.
Wrona, gdy to usłyszała 5
I swą żadność na sie znała,
Cudnych ptaków pierza nabyła
A w ono sie przyprawiła.

Bóg, gdy wronę cudną uźrzał:
Prze krasę królem ją wybrał;        10
Czego ptacy żałowali.
Iż na niej swe pierze znali.
Na nię sie wszyscy rzucili,
Swoje pierze rozchwycili.
A tak z onej barzo cudnej        15
Stała sie wrona, jak pierwej.
Ktokolwiek swej cnoty nie
Prozno sie ślachetnym mniema,
Co nie zależy w imieniu
Ni w wysokim urodzeniu.        20

[229] Rimicius: D (172) Do Iove et corvo. [H 200^b Κολοιὸς ϰαὶ ὄρνεις]. Phaedrus I, 3 Graculus superbus et pavo. St (127) De graculo et pavonibus. C (85) O hawranu nebo wráně a o páwu. — FE (71) O kruku, który chciał królem być. — Błażewski 75 Krótko, długoli, kradzione poznają. O kruku a pawach. — Minasowicz (7) Siedź w swej skórze spokojnie, nie pnij się wysoko. Sójka pyszna i paw. — Tenże (113) O kawce i drugim ptastwie. — BWF (17) Sójka pyszna. — BF 2 Wrona dumna.

Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronach autorów: Ignacy Chrzanowski, Ezop i tłumacza: Biernat z Lublina.