Słowniczek gwary ludu zamieszkującego wschodnio-południową najbliższą okolicę Nowego Sącza/K
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słowniczek gwary ludu zamieszkującego wschodnio-południową najbliższą okolicę Nowego Sącza |
| Podtytuł | Wsie: Zawada, Nawojówka, Brzeziny, Kunów, Jamnica, Poręba, Bielowice i Dąbrówka polska |
| Data wyd. | 1891 |
| Druk | Drukarnia Uniwersytetu Jagiellońskiego |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Inne | Cały tekst |
| Indeks stron | |
kaciała, y, s. f., niedołęga, do niczego, niezdara.
kaj l. käj, adv. dokąd.
kalasę, is, kalasić, v. tr., p. galasić.
kałatám, ás, kałatać, v. intr. kołatać, łoskotać. „Pod moją klacą, podkowy kałacą“ (śpiewka).
käń, adv., gdzie.
kapię, es, kapać, v. intr., popadać w ubóstwo, nędzę, comp. skapać. „Bodajeś skapáł!“
kapucieję, eś, kapucieć, p. skapucieć.
kaput, p. skapucieć.
kapyruję, es, kapyrować, v. intr., 1) nie módz przyjść w ciężkiéj słabości do siebie („obaczyć się“) i wlec się powoli ku śmierci. 2) dok. skapyrować, stracić całe mienie, do ostatniéj przyjść biedy, zejść na nic. — „Straciuł na bydlęciu, skapyrówáł ze wszystkiem.“
kártám, ás, kártać (kogo) v. tr., namawiać, nakłaniać. Comp. ukártać (kogo) i nakártać (komu). „Kártałem cie, a tyś i tak nie usłucháł.“ „Ukártałem go, zeby o tem nie gádáł.“
kawáłcuś, zdrobn., kawałeczek, kęsek, trocha.
kfisteryja (częściej w plur.), historyja, także zdarzenie.
kicka, kicárka, s. f., p. L.
kieby, żeby, gdyby, p. L.
kiej, kiedy.
kiela, ile; także wiele, dużo. (On má kiela robić, zeby jacy zdrowie miáł).
kierutám, ás, kierutać, v. tr., chwierutać; obluzować się, nie mocno siedzieć, (nóz kierutający sie = klechotowaty = cepiga). Także poruszać co tam i sam, cholebać, uginać. „Wiatry owies ukierutały“, (ugięły, powaliły).
kirny, adj. pijany, kirzę, ys, kirzyć, v. tr., pić (gorące napoje); skirzyć sie, opić się.
kirzę sie, ys sie, kirzyć sie (z kim), kłócić się, waśnić się, żyć w niezgodzie.
kiz, kiz tam djábeł! kiz tam kaduk! kiz licho! kiz djábli! — Kiz djábli znoŭ! = cóż znowu złego! (wykrzykniki wywołane zazwyczaj nieprzyjemnem uczuciem, niechęcią, niecierpliwością, przerażeniem).
klechotowaty, adj., o nożu: zepsuty, tępy i chwierutający się.
klorek, kloryk, królik = kleryk.
knot, a, s. m. Żartobliwe przezwisko dziecka. Ty knocie!
kobyła, kobylica, y, s. f., drewniana podpora, służąca do rznięcia drzewa, kozły (por. L.).
koltawy, adj., kulawy.
końdek, zdrobn. końduś, a, s. m. kawałeczek, odrobina, trocha (por. L. „k.“ vulg. plebej., odrobina czego).
kónica, y, s. f., kołowrót u wozu.
kotusę, is, kotusić, v. tr., mieszać, kłócić, w nieład wprawić.
krajcowy, adj., łączone najczęściej z żartobliwem przezwiskiem, n. p. Ty krajcowy dupáku.
krakowiák, s. m. Krakowiakami nazywają dzieci i parobków, przypatrujących się uroczystości weselnéj („ci, co do wesela nie patrzą“).
króć lub skróny, przyim. z 2 przyp., dla, z przyczyny, przez. „Króć ciebie wygnáłem ich.“
królik, p. klorek.
krzycę, ys, krzyceć kogo — krzyczeć na kogo, łajać kogo.
krzyźwy, adj. zam. trzeźwy.
kucifajka. O! kuc., żartobliwy wykrzyknik.
kudłáć, a, s. m., żartobliwe przezwisko między chłopakami zwykle używane.
kudraś, a, s. m., żartobliwe przezwisko stworzone może dla rymu: „Ej! Jasiu, Jasiu Kudrasiu!“
kuraś, siu, s. m. ochota, animusz, odwaga, („pić na kuraś“); Pijąc jeden do drugiego mówi: kuraś!
kuśtygám, ás, kuśtygać, v. intr., kuleć.
kwardy, adj., twardy,
kwik, a, s. m., 1) świnia, żartobl. Prosi pán ociec... na tego kwika, co urywa tráwnika; 2) ten co kwiczy, kwikun (o dzieciach: ty kwiku!).
