Słownik etymologiczny języka polskiego/łasić się
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
łasić się, ‘przymilać’; stąd nazwa zwierzęcia łasicy, łaski, co przed kotem dziatwę i domowych bawiła a łatwo ugłaskać się dawała; dalej nazwa łaski w znaczeniu ‘łaskawości’ i t. p., z licznemi urobieniami: łaskawy, łaskawca, łaskliwy, łaskawić, ułaskawić, łaskanie w psałterzach (»obiata«, r. 1532), łaskować; lit. łoksznus (niby z *lāsknus), ‘serdeczny’(?). Nazwa i łasicy i łaski (rus. łaskowyj, ‘łaskawy’) powtarza się tak samo u wszystkich Słowian. Por. łagoda.
