Słownik etymologiczny języka polskiego/łom
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
łom; łomić, dziś wyparte przez łamać, łamię (zam. łamam); kamieniołom; łomny, ułomny; łomikamień (roślina, ‘saxifraga’); łomot, łomotać i łomotnąć; łominos, ‘clematis’ (jej owoce łamią się łatwo), nasza nazwa (r. 1472) przeszła na Ruś, chociaż ją Rzączyński r. 1745 jako ruską oznacza; łomikamień tłumaczy nazwę łacińską, później łamikamień i rozbikamień; inne złożenia: wyłom, przełom, złom; częste w nazwach miejscowych, Łomnica, Kostołom itd. Prasłowo, lem: lom: lam; stopień jego najniższy w lit., prus. i łotew. limti, ‘złamać się’; lem-, p. lemiesz, por. lit. lemti, ‘wyznaczyć coś’, łoma, ‘cel’, ‘los’; łom, lit. łaminti, ‘łamać (ujeżdżać) konia’, łamakas, ‘kawałek’ (por. »łomot chleba«, łomotać, ‘zajadać’); niem. dawne lemian, ‘łamać konia’, i lahm, ‘ułomny, kulawy’, fryzyj. lōm, ‘mdły’, lähmen, ‘porazić’. U innych Słowian wszystko tak samo, por. rus. łomka, łomot’ (chleba), czes. lomoz, ‘łomot’, cerk. łomiti sę, ‘natężać się’. Nazwy: Łomazy, czescy Lemuzi z 11. wieku (nie celtyckie!).
