Słownik etymologiczny języka polskiego/lemiesz
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
lemiesz u pługa, o ‘nożu, odcinającym ziemię’; od lem-, pień z o w łom (p.); pisane i przez -ż (wedle kradzież i t. p.), a wymawiane mylnie i z nosówką: lemięż. Tu należy i nazwa lemieszki, znanej (jak i prażucha) tylko na wschodniej połaci, więc z Rusi przybyłej, dla ‘potrawy (i klusek) z mąki i wody’. Jest nakoniec lemiąż (u innych Słowian nie -ż, lecz -z: czes. lemiez, ‘belka’, łuż. lemjaz, u drabiny), ‘drążki na dachu’, może zupełnie innego początku. Zgrubiałe, lemięga, służy i dla przezwisk. Pień pierwotny z e, i zachowała Litwa, prus. limtwei, lit. limti, ‘łamać’; nord. lemia, ‘bić’, niem. lähmen od lahm, ‘chromy’, anglosas. lemian, ‘uśmierzać’.
