Słownik etymologiczny języka polskiego/len
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
len, lnu, lniany, lit. linai (liczba mnoga), grec. linon, łac. līnum (samogłoska odmienna), niem. Lein (i w Leinwand, ‘płótno’), przyczem niepewne, czy to nazwy pokrewne, czy zapożyczone. Uprawa lnu, z którego cienkie białe płaty (p.) niby monetą wymienną u nas się stały, sięga czasów najdawniejszych, chociaż wzmogła się dopiero później. Od lniany: lnianka, zapisana w r. 1472 i jako ilnianka, t. j. z i- nagłosowem, jak w izba, Iłża i i.
