Słownik etymologiczny języka polskiego/lenić
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
lenić i linić, lenieć i linieć, ‘zrzucać włosy, czy skórę’ (o wężu); »lenić piszczałki z kory (wierzbowej)«, »linić (‘obłupywać’) skórę«; wy-lina, ‘skóra zrzucona’; u innych Słowian przeważnie z i, wyjątkowo z ě. W tem słowie jest -n przyrostkiem, jak słowień. liliti i lewiti se dowodzi; więc pień li-, lě-, zestawiany z łac. lino, levi, litum, ‘gładzę, smaruję', po-lire (nasze polerować, politura, polor), ‘gładzę’, ind. lijate, ‘przylega’.
