Słownik etymologiczny języka polskiego/lenno
lenno, i łan. Oba słowa z niem. Lehn, jedno urzędowe, drugie ludowe, różnią się jak np. imiona Andrzej i Jędrzej, Stefan i Szczepan, i t. d.; zwyklej polegają podobne dwójki na różnicy w czasie, np. barwa i farba, berło i feruła, szłom i hełm, kłobuk i kołpak, skiba i szyba, skopiec i szaf(lik) i i., pochodząc z tej samej obczyzny, rychlej albo później przejętej. Oba słowa szły do nas przez Czechy; lenno z mylnem nn (od lenny, lennik; por. podobne mylne nn w inny, męczennik, płonny, i t. d.); lán zaś czeski wyłożono z niem. narzeczowego lain, jak cán (p. canka) z niem. Zain; i w samych Niemczech Lehn tu i owdzie znaczył wymiar, ‘Hube’, ‘mansus’. Różnica w rodzaju obu słów niezwykła. [1]
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
lenno, lenny, lennik, »leńskie dobra«, leństwo, lenniczy, ‘feodum’ (feudum, feudalny), ‘dobra (kraje) oddawane za wysługi, od których należy się hołd, daniny, służba wojenna’, to samo co man, maństwo, mański, albo hołd, hołdownik, hołdowny. Z czes. léno z niem. Leh(e)n; p. łan; ‘opłata górnika’, ‘zarobek od miary wydobytej rudy’, lensz, lenszow, r. 1562 lehenshaw, niby z niem. Lehenschaft, co jednak używa się tylko o ‘wydzierżawionej czasowo kopalni’. Odmienne, pisane u nas tak samo, lenung, lenungowy, o ‘żołdzie żołnierskim’, niem. Löhnung od Lohn, co pozostaje w związku pniowym z Lehn i leihen (‘lichwa’).
