Słownik etymologiczny języka polskiego/łup
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
łup, łupać, z nosówką: »łępaj wałacha, Parulu« (u Rysińskiego, mylnie jako przysłowie podane; wyśmiewano tem gwarę mazowiecką: ‘łup wałacha’; Parul, częsta tamże nazwa); łupić; łupież, łupieżca; jak korzyść od kory (zdzierania jej), tak łupy od ‘zdzierania kory i skóry’ przeniesiono na ‘zdobycz, łupy wojenne’; ale jeszcze w 16. i 17. wieku łupież ‘skóra’ (lwi, zajęczy, bydlęcy łupież); łupieżnik; pisownia łupierz mylna; łupień, »dać łupnia«; łupek, ‘szyfer’, łupkowy; łupa, ‘szczepa’, ‘kromka’; ale łupa, łupka, łupina, ‘skórka (owocowa)’, p. łuska. Prasłowiańskie; u wszystkich Słowian tak samo; lit. łupti, ‘obłupiać’, łupsnis, ‘kora’, ap-łaupyti, ‘złupić kogo doszczętnie’; łupsnis nasuwa mimowoli łub lipowy (p.); mniej pewne zestawienia z grec. lypē, ‘bieda’, lypros, ‘biedny’. Łupanie przeszło wszędzie i na ‘bicie’, por. »wyłupić skórę«; łupu-cupu. P. łypać, łuska.
