Słownik etymologiczny języka polskiego/śledziona
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
śledziona; śledziennik, o ‘hipochondryku’ (albo chandrze, jak Ruś skraca to greckie słowo). Postaci najodmienniejsze; nawet w jednym druku (np. u Falimirza 1534 r.) można ich cztery naliczyć: jest i słodzona i śleziona i słozona; d przed z, jak zwykle, »dodane«, więc mylne; cerk. slězena, rus. sełezena (dziś sielezionka), czes. slezina z slezena; wstawiają i k; dają i szl-. Prasłowo; postać pierwotna *selzena, s- zamiast sp-; brak w lit.; iryjs. selg (z *sphelghā); grec. splēn (stąd spleen angielski) z *splench-; awest. sperezan- (z *sphelghen, gardłowa podniebienna, dlatego słowiańskie z); ind. plīhan-; łac. lien. Jedna z licznych nazw ciała spólnych Arjom; mimo to w każdym niemal języku nieco albo i znaczniej odmienna (por. język).
