Słownik etymologiczny języka polskiego/śmiać się
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
śmiać się, śmiali się (śmieli mylne); na-, wyśmiewać (niema częstotliwego z j), naśmiewca itd.; prasłowo; cerk. smijati, smĕją sę, czes. smáti se (u nas -ija-, jak zawsze, ściągnięte); łotew. smiēt, smeju, smaida, ‘uśmiech’; indyj. smajate, ‘uśmiecha się’; grec. meidaō, łac. mīrus (‘śmieszny, dziwny, cudowny’, franc. miracle). Urobienie: śmiech (p).
