Słownik etymologiczny języka polskiego/śrót
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
śrót, do naboju, i o ‘grubo zmełtej mące’ (»mąka śrótowa, lub śrótowana«); dawne szrotować, częste w 16. wieku, ‘wyciągać (np. beczki z piwnicy), dźwigać ciężar’: »mniszy chłopa wzgórę na krzyż wszrotowali«, facecja Rejowa, »chłopa w skrzyni w kościoł wszrotowali«, tamże; w obu znaczeniach z niem. Schrot (Mehl schroten), od czego nazwisko Schröder, Schröter, ‘tragarz’; pisownia z u nie ustaliła się u nas, przeciw wszelkim innym podobnym (p. kluski, ślusarz). U Potockiego: »szrot słoniny«, »mięsa dwa szroty«. Ale »szrotyrz albo bednarczyk«, r. 1538, mylne tłumaczenie łac. vietor.
