Słownik etymologiczny języka polskiego/świder
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
świder, r. 1500, świderek, świdrzyć i świdrować, świdrzysty; prasłowiańskie, ale nasza i czeska postać zupełnie się od pierwotnej odchyliły: cerk. swrdł, rus. swierdiel, swierło (świerdło), swierlit’ (‘świdrować’), bułg. swrědel i swrdel, serb. swrdlo i swrdao. Pień ten sam co w świerzb (p.); pierwotne więc swĭrd- z przyrostkiem -ŭl, swĭrd-ŭl-, odmienionym wedle pniowego r w -ŭr: swĭrd-ŭr-, poczem i pień sam odmianom ulegał. U nas i u Czechów: »świdrem patrzyć«, »oczy świdrowate«, o ‘zezowaniu’, czes. szwidrati.
