Słownik etymologiczny języka polskiego/świepiot
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
świepiot, świepiet, ‘barć pszczół leśnych’; prasłowiańskie, u nas jednakże raczej ruskie (swiepiet), od pnia swep-, cerk. swepiti sę, ‘poruszać się’ (od wiatru, o liściach), słowień. swepati, ‘chwiać się’; -iet zwykły przyrostek, por. rzeszoto, teneto itp.; pień powtarza się w lit. supoti i siubuoti, ‘kołysać’.
