Słownik etymologiczny języka polskiego/świnia
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
świnia, świni, świnina, świński, świństwo, świniopas, świniarz, ale i świnarz (jak psarz, konarz; stąd nazwy Świnary i Świnarski); świniec, dawniej ‘chlew’; świntuch, z nowym przyrostkiem. Prasłowo, urobione od przymiotnika swin (»stado swinoje« w cerk.), a ten od rzeczownika *swa, por. łac. sūs, niem. sū (dziś Sau), awest. hū-, grec. hȳs, ‘świnia’; podobne przymiotniki i urobienia powtarza grec. hyinos, łac. suinus, ‘świni’, niem. Schwein, dawne niem. swīnīn, ‘świni’. Litwa nie zna tego pnia zupełnie, ale jest prus. seweinis, ‘chlew’, i łotew. suwens albo siwens, ‘prosię’. Częste w nazwach miejscowych (rzecznych, jak i Wieprz). Tak samo u wszystkich Słowian; swinar i na Rusi. Słowianie hodowali świnie, jak inne ludy owce, prawi Arab w 9. wieku. Nazwa od dźwiękonaśladowczego su (stąd drugie greckie: sys).
