Słownik etymologiczny języka polskiego/świrk
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
świrk, 1500 r., świerk, świerczyna; obok św-, i sm-: smereka, smerk; smrek i smrk (zupełnie czeskie) już u Stanka 1472 r.; r. 1500 »swierczyna albo jedlina«. U innych Słowian tylko sm-: cerk. smrěcz smrcz, ‘jałowiec’, smrěcza, ‘cedr’, bułg. smircza, słowień. smrěka, serb. smrcz i smreka, ‘jałowiec’, rus. smerek i smerczije, czes. smrk (ale narzeczowo i z sw-; i w słowac. swrczina), łuż. szmriok.
