Słownik etymologiczny języka polskiego/świst
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
świst, świstać, świsnąć (świstnąć), świszczeć; świszczałka i świstawka, świstek; świszcz (o ‘pustym orzechu’, ale i o ‘wichrze, burzy’), świstak, świstun; świszczypała; to samo z chw- (chwistek = świstek, chwist i chwiszcz, o ‘orzechu pustym’, ale i o ‘komedjancie’), i udźwięcznione: gwizd (= chwist, w każdem znaczeniu), gwizdać, gwiznąć; Poświst i Pochwiściel, nazwa mniemanych bożków (zamiast wichrów); pnie z chw- i u Czechów i na Rusi, wedle znanej zasady (p. gwiazda i i.), gdy na Południu wyłącznie sw-, cerk. i t. d. swistati. Prastare, dźwiękonaśladowcze poczęści; por. swirati (to samo), świerszcz, i t. d.
