Słownik etymologiczny języka polskiego/świt
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
świt, przedświt; świtać, częstotliwe od swĭt-, cerk. swĭtěti sę, staroczes. stwieti se i stkwieti, stkwuci, ‘świecący’, serb. swanuti (z *swĭtnąti), ‘oświtnąć’; od tegoż pnia co i świat (p.); lit. szwito, ‘oświtł’ (dzień), szwitēti, szwitruoti, ‘błyszczeć’; ind. świtana- i świt- ‘jasny’ (o słońcu), świtra-, ‘biały’; awest. spiti- (toż).
