Słownik etymologiczny języka polskiego/żadać się
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
żadać się, żadzić się, ‘brzydzić się’, częste jeszcze w 17. wieku, np. u Potockiego: »czym się ludzie żadzą«, »choć się tym żadzi«; w psałterzu: »męża zgłobliwego żadać się będzie gospodzin« (żadzić się, w puławskim), »żadający są się zczynili«, ‘obmierzli’, żadanie, żadzenie, ‘obrzydzenie’, żadliwy, żadny, ‘brzydki’, nieżadna, ‘ładna’. Powtarza się u Łużyczan: żadaś se, ‘brzydzić się’. Z pierwotnego gēd-; z wokalizacją a: gad, p. (jak sēd-: sad-). Lit. gēda, ‘wstyd’, gēdingas, ‘wstydliwy’, gēdinti, ‘wstydzić’, prus. gīdan; ‘wstyd’, negīdings, ‘bezwstydny’; niem. Kot, ‘gnój’, z quād, ‘zły’.
