Słownik etymologiczny języka polskiego/gad
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
gad, gadzina, ‘płazy’ i ‘drób domowy’, gadzina nawet wszelki zwierz zastępuje; oba wyrazy i dla ‘nieczystości’, ‘robactwa’, ‘wszy’. Pierwotne znaczenie właśnie to ostatnie; pień powtarza się w hydzić się (p.) i w żadzić się (p.). W cerk., jak i w serb., gadĭn, ‘wstrętny, brzydki’, tak samo rus. gadost’, gadkij, gad, nagadit’, ‘napaskudzić’, por. czes. had, hadice, ‘gadzina’, haditi, ‘ganić’. Powtarza się dla ‘ohydy', ‘wstydu’, w lit. gēda, prus. gidan, litew. gedingas, ‘haniebny’, prus. negidings, ‘bezwstydny’; niem. dawne quāt, dziś Kot, ‘błoto’.
