Słownik etymologiczny języka polskiego/żołd
żołd; nowe żołdak; żołdować, ‘służyć na żołd, t.j. wojskowo’, ‘wojować’: »już przestań żołdować«, mówi pustelnik do »draba« w Ezopie (por. słowień. żoldowanje, ‘wojna’); żołdnierz, a z tego żołnierz już w 1500 r.; żołnierski, żołnierka, żołnierzować; narzeczowe żołmierz (łm z łn nierzadkie). Pożyczka to od Niemców u zachodnich Słowian; od nas na Ruś i Litwę przeszła. Z niem. Sold, Söldner, z franc. nazwy monety: solde (z łac. solidus, ‘szeląg’), dziś sou; Söldner urobienie niemieckie, soldato włoskie, a z tego niem. Soldat, rus. sałdat.
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
żołd, w więzożołd (p.); rus. żołd’, ‘ilex aquifolium’, z polskiego(?).
