Słownik etymologiczny języka polskiego/*uk
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
*uk, tylko we złożeniu: nieuk, niedouk; uczyć, uczony; uczenik (niegdyś ‘uczony’), uczeń; uczyciel w biblji i w 16. wieku, dziś tylko nauczyciel, nauczycielka; nauka, naukowy; przyuczać, wyuczać, pouczający; uczennica, z mylnem nn, zamiast uczenica (do uczenik); uczniowski; spółuczeń. Jest nauka tylko ‘nawykiem’, p. wyk. Prasłowo; u wszystkich Słowian tak samo; prus. jaukint, ‘ćwiczyć’, lit. jaukinti, ‘zwyczaić’, junkti, ‘przyzwyczajać się’ (ale ūkis, ‘gospodarstwo’, ukininkas, ‘gospodarz’, czy nie od niem. Hufe, ‘łan’; k zamiast ch z f?); ind. uczjati, ‘ma nawyk’, niuczjati, ‘podoba sobie’, uczita-, ‘zwykły’, okas-, ‘mieszkanie’ (niby lit. ūkis!), goc. biūhts, ‘przywykły’. P. wyk, zwyczaj.
