Słownik etymologiczny języka polskiego/wyk
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
wyk, wyknąć; nawyk, nawyknąć, nawykać; zwyczaj (przyrostek -ěj), przyzwyczajać, obyczaj (z obw-); zwykły, itd. Prasłowo; cerk. wyknąti, obyknąti, obyczaj, neobyczĭn, i tak u wszystkich Słowian; z wokalizacją u: *uk (p.), nieuk, uczyć. Lit. z innym przydechem, junkti, ‘nawykać’, jaukinti, ‘przyuczać’, jaukas, ‘przynęta’; prus. jaukint, ‘ćwiczyć’; ind. uczjati, ‘nawyka’, okas-, ‘siedziba (zwykła)’; goc. bi-ūhts, ‘nawykły’
