Słownik etymologiczny języka polskiego/wyka
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
Data wyd. | 1927 |
Miejsce wyd. | Kraków |
Źródło | Skany na Commons |
Indeks stron | |
Artykuł w Wikipedii | |
Strona w Wikisłowniku |
wyka; pożyczka europejska, łac. vicia, niem. Wicke, rozszerzona drogą uprawy; wyczka; a jest i wyka (lub wyczka) ptasza, albo świerzepia, ‘dzika’; »(żyto stokłosi), groch wyczy« Potockiego; u innych Słowian wika; u Czechów i wikew, wikwice, ze zwykłą wymianą słowiańską: y, ew, zamiast niemieckiego a w dawnem wicka.