Słownik etymologiczny języka polskiego/wyka
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
wyka; pożyczka europejska, łac. vicia, niem. Wicke, rozszerzona drogą uprawy; wyczka; a jest i wyka (lub wyczka) ptasza, albo świerzepia, ‘dzika’; »(żyto stokłosi), groch wyczy« Potockiego; u innych Słowian wika; u Czechów i wikew, wikwice, ze zwykłą wymianą słowiańską: y, ew, zamiast niemieckiego a w dawnem wicka.
