Słownik etymologiczny języka polskiego/Tydzień
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
Tydzień. Misjonarze niemieccy zapoznali z nim Słowian alpejskich i morawskich w 8. wieku, a bracia soluńscy do nich się zastosowali. Misjonarze nie poszli za przykładem romańskim i niemieckim, nie nazwali więc dni tygodniowych wedle planet - bóstw, co im jawnem pogaństwem trąciło (niemieckie nazwy tygodniowe są najkrótszem i najważniejszem świadectwem mitologicznem); zatrzymali z niemieckiego tylko nazwę Mittwoch i Samstag, a zresztą policzbowali dnie, jak kościół swoje »feriae«, jednak z umyślnem odstępstwem. Kościół zaczynał liczenie od soboty, więc jego feria sexta była naszym piątkiem; oni zaś postawili na czoło tygodnia nie sobotę, lecz niedzielę, aby tem silniej wyrazić jej znaczenie, niezrozumiałe dla poganów, i dlatego też wybrali, równie umyślnie, taką jej nazwę, zupełnie obcą kościołowi, co ‘niedzielę’ »dniem pańskim« nazywa. Nazwali więc następny dzień poniedzielnym, a dalsze liczyli wedle tego porządku, i środa przypadła więc słusznie na trzeci poniedzielny dzień. Węgrzy przejęli od Słowian (albo przetłumaczyli) te nazwy, ale ‘niedzielę’ nazwali »dniem targowym«, a ‘poniedziałek’ »głową tygodnia«, więc u nich szerda powinnaby być ‘czwartkiem’, ależ o poprawność nazwy nie dbali; błąd tylko po ich stronie, nie po naszej.
