Słownik etymologiczny języka polskiego/tydzień
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
tydzień, t.j. ten (sam) dzień, powtarzający się po ‘przeciągu siedmiodniowym’, u innych Słowian zwanym sedmicą lub niedzielą, co i u nas bywa (»niedzielę miasto tygodnia mianujemy, gdy mówim: dwie niedzieli, trzy niedziele«, Seklucjan 1550 r.). Jest tylko u nas, Słowieńców, t(j)eden, Czechów, Łużyczan; pierwotnie odmieniały się oba słowa: temu dniu, w tem dniu, tych dni itd., jak u Czechów do dziś, ale wcześnie zrosły się u nas oba w jedno; już w biblji: tydniów, »gody (lub święta) tydniowe«; w 16. wieku stale: tegodnia, »do tegodnia«, »w tegodniu«, gdy później ty- przeprowadzono: tygodnia, tygodnie; jeszcze w 17. wieku tydnie, tydnia, nierzadkie; tydzienny w 16. wieku, zresztą tydniowy, tygodniowy; tygodnik. Co do nazw dni tygodniowych, p. niżej Tydzień.
