Słownik etymologiczny języka polskiego/an, ano, ana, ani
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
an, ano, ana, ani, jak w czeskiem ściągnięte z a on, od 16. w. nieużywane więcej, częste w 15 w.: »ciecierze... any przykryły stany« (‘a ony’), »czedł... ani słyszą wszytka słowa« (‘a oni’), biblja; »ano wołów niemasz« (‘a ono’), Ezop; dziś ano innego początku, z a i no, w używaniu.
