Słownik etymologiczny języka polskiego/bęben

	<<< Dane tekstu >>>
Autor	Aleksander Brückner
Tytuł	Słownik etymologiczny języka polskiego
Wydawca	Krakowska Spółka Wydawnicza
Data wyd.	1927
Miejsce wyd.	Kraków
Źródło	Skany na Commons
	Indeks stron
	Strona w Wikisłowniku

›››

[41] bęben, prasłowo, urobione od bęb- jak tęten od tęt-, niby skrócone zdwojenie: bomb-, powtarza się u wszystkich Słowian: rus. bubien, bubienczyki, serb. bubań, bubnjati, ‘bębnić’, łużyc. bubon. Oboczne buba^[1] (p.). Litew. bambēti i bambti, ‘mruczeć’, bambale, ‘chrząszcz’ (serb. buba, ‘owad’), bimbiu, ‘brzęczę’, bimbałas, ‘ślepień, bąk’, greck. bombeō, bombos, o ‘głuchym odgłosie, grzmocie’, bombylē, ‘rodzaj pszczół’, nordyjskie bumba, bomme, ‘bęben’. Nasze bęben, bębennica, bębniarz i t. d., bębenek (mylnie, zamiast bębnek), dowodzą twardej półgłoski, bąbŭn, ruskie miękkiej: częsta różnica. Bęben pogardliwie i o ‘dzieciaku’, por. słowień. bobljati, ‘bąkać’.

↑ Odwołanie do oboczności buba w haśle bąbel, a nie hasła buba.

[1] Odwołanie do oboczności buba w haśle bąbel, a nie hasła buba.

[1]