Słownik etymologiczny języka polskiego/błąd

<<< Dane tekstu >>>
Autor Aleksander Brückner
Tytuł Słownik etymologiczny języka polskiego
Wydawca Krakowska Spółka Wydawnicza
Data wyd. 1927
Miejsce wyd. Kraków
Źródło Skany na Commons
Indeks stron
Artykuł w Wikipedii Artykuł w Wikipedii
Strona w Wikisłowniku Strona w Wikisłowniku

błąd, błądzić, do tego błąkać się (jak brukać do brud, puskać do puścić); złożenia z za-, po-; błędny, błędliwy, obłęd. My mamy ten pień tylko z samogłoską o (błond-), ale cerk. ma go jeszcze z e: blędą, blęsti, ‘błądzić’, i o ‘nierządzie’, stąd ruskie blad (por. wyż. bledzin syn); blesti u Serbów, Słowieńców, Czechów, ‘pleść od rzeczy’ (u nas narzeczowe blędzieć?). I błąd prasłowo: cerk. błąd, o ‘nierządzie’ (powszechne, błudnica, ‘nierządnica’; bludni sin, ‘marnotrawny’, serbskie; rusk. ubljudok, ‘bękart’, z j wsuniętem, jak często). Prasłowo; niem. blind, ‘ślepy’, blenden, ‘oślepiać’, Blendling, ‘mieszaniec’, ang. blunder, ‘błąd, błądzić’; lit. blandytis, ‘spuszczać oczy’, blindo, ‘pociemniało (woda się zmąciła)’, pryblindē i priebłanda, ‘zmierzch’, blendżiu, ‘śpię’, błandas, ‘śpiączka’, ‘pochmurna pogoda’, błandus, ‘mętny’ (i o ‘zaprawianiu mąką’, jak słowień. obloda i obloja, o ‘paszy, zaprawianej mąką’). Por. obłąkaniec.