Słownik etymologiczny języka polskiego/błąd
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
błąd, błądzić, do tego błąkać się (jak brukać do brud, puskać do puścić); złożenia z za-, po-; błędny, błędliwy, obłęd. My mamy ten pień tylko z samogłoską o (błond-), ale cerk. ma go jeszcze z e: blędą, blęsti, ‘błądzić’, i o ‘nierządzie’, stąd ruskie blad (por. wyż. bledzin syn); blesti u Serbów, Słowieńców, Czechów, ‘pleść od rzeczy’ (u nas narzeczowe blędzieć?). I błąd prasłowo: cerk. błąd, o ‘nierządzie’ (powszechne, błudnica, ‘nierządnica’; bludni sin, ‘marnotrawny’, serbskie; rusk. ubljudok, ‘bękart’, z j wsuniętem, jak często). Prasłowo; niem. blind, ‘ślepy’, blenden, ‘oślepiać’, Blendling, ‘mieszaniec’, ang. blunder, ‘błąd, błądzić’; lit. blandytis, ‘spuszczać oczy’, blindo, ‘pociemniało (woda się zmąciła)’, pryblindē i priebłanda, ‘zmierzch’, blendżiu, ‘śpię’, błandas, ‘śpiączka’, ‘pochmurna pogoda’, błandus, ‘mętny’ (i o ‘zaprawianiu mąką’, jak słowień. obloda i obloja, o ‘paszy, zaprawianej mąką’). Por. obłąkaniec.
