Słownik etymologiczny języka polskiego/błona
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
błona, błonka, błoniasty, błoniarz, ‘szklarz’ (od błon okiennych), błonie, ‘płaszczyzna’, ‘łąka’, błoniawa (por. biel, ‘warstwa biaława pod korą’ i ‘polana’, ‘bagno’); w obu znaczeniach prasłowo; rusk. bołoń, ‘biel (drzewna)’, i bołonje, obołoń, ‘niziny wystawione na powódź’, czesk. blána, ‘skórka’, ‘biel’, i blana, ‘pastwisko’, ‘łąka’; postać pierwotna *bolna, lit. bałnas, ‘biały’. P. biały, por. błoto.
