Słownik etymologiczny języka polskiego/bać się
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
bać się, ściągnięte z bojać, jak stać z stojać albo pas z pojas; narzeczowe bojeć, z mylnem e (jak i stojeć); boję się, bojaźń (p.), obawa (p.). Prasłowo: cerk. bojati sę, boją sę i tak u wszystkich Słowian. Pień bī-, bi-ja-, boje-; lit. bijotis, ‘bać się’, bajus, ‘straszny’, prusk. bijatwei, ‘bać się’, pobajint, ‘ukarać (straszyć)’, ind. bhajate, ‘boi się’, bhīma- i bhīti-, ‘strach’, awest. b(a)jente, ‘boją się’. Już w psałterzu bać ściągnięte.
