Słownik etymologiczny języka polskiego/bagno
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
bagno, prasłowo zachodnich i wschodnich Słowian (wszystkich); południowi mają tylko (od rudawego koloru bagien) nazwę dla czerwieni: bagŭr, ‘purpura’, bagrjanorodnyj, ‘w purpurze urodzony’ (porfirogeneta), bagrjanica, ‘purpura’, co i Ruś dobrze zna (bagrit’, ‘barwić na rudo’; małorus. bahrja, ‘ruda krowa’) — my już nie, ani Czesi.
Na bagnach gnieżdżący się bocian zwał się bagiem; o czesk. bażina, ‘bagno’, twierdzą jednak, że to mylna pisownia zamiast barzina, (ż i rz nawet w czeskiem mieszają, cóż dopiero u nas!), od bara (p.). Jeśli znaczenie pierwotne od czerwieni wzięte, co bardzo prawdopodobne (por. błoto, bielawy), to tu należy i bażyć się (p.). Nazwy roślinne, od miejsca gdzie rosną: bagno, ‘eriophorum’ r. 1472 (i koli cię, koli go, koli je zwane, od łusk kolących owocu), i bagno, bagnisko, ‘ledum palustre’ (to samo i porej, p. poraj), bahun (z rusk.).
